Die leren: dat God de Vader Zijn Zoon tot de dood aan het kruis bestemd heeft,
zonder zeker en precies te besluiten welke personen Hij zalig maakt.
Volgens deze redenering zouden de noodzaak, het nut en de waarde
van wat Christus door Zijn dood verworven heeft,
ook hebben kunnen bestaan en in alle opzichten volmaakt, volkomen en volledig blijven,
al zou die verlossing nooit aan iemand daadwerkelijk geschonken zijn.
Deze leer werpt een blaam op de wijsheid van de Vader en op de verdienste van Jezus Christus.
Ze is ook in strijd met de Schrift. Onze Zaligmaker zegt immers:
Ik geef Mijn leven voor de schapen en Ik ken ze (Joh. 10:15, 27).
En de profeet Jesaja zegt van de Zaligmaker:
Als Zijn ziel Zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zal Hij nageslacht zien,
Hij zal de dagen verlengen;
het welbehagen van de HEERE zal door Zijn hand voorspoedig zijn (Jes. 53:10).
Ten slotte stoot deze leer het geloofsartikel betreffende ‘de algemene christelijke kerk’ omver.