Die leren: dat de volharding van de ware gelovigen geen vrucht van de verkiezing is
of een gave van God, verworven door de dood van Christus.
Volgens hen is de volharding een voorwaarde van het nieuwe verbond,
waaraan de mens door zijn vrije wil moet voldoen,
om te delen in – zoals ze dat noemen – de definitieve verkiezing en rechtvaardiging.
Deze leer is een dwaling. Want de Heilige Schrift getuigt dat de volharding een gevolg is
van Gods verkiezing en dat zij door de kracht van de dood,
de opstanding en de voorbede van Christus aan de uitverkorenen wordt gegeven:
Maar het uitverkoren deel heeft het verkregen en de anderen zijn verhard (Rom. 11:7);
en: Hoe zal Hij, Die zelfs Zijn eigen Zoon niet gespaard maar voor ons allen overgegeven heeft,
ons ook met Hem niet alle dingen schenken?
Wie zal beschuldigingen inbrengen tegen de uitverkorenen van God?
God is het Die rechtvaardigt. Wie is het die verdoemt?
Christus is het Die gestorven is, ja wat meer is, Die ook opgewekt is,
Die ook aan de rechterhand van God is, Die ook voor ons pleit.
Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? (Rom. 8:32-35).
De Remonstranten geloofden niet in de zekerheid van het geloof, in de zin van dat een gelovige volharden zal tot het einde. Remonstranten hebben alleen de eigenschappenpredestinatie: God heeft besloten dat allen, die tot het einde toe geloven, zalig worden. Maar er is in hun visie geen persoonspredestinatie: God heeft dus niet van specifieke personen besloten dat die zullen volharden tot het einde toe. Dit komt omdat de oorzaak van het geloof in hun visie niet Gods (persoons)verkiezing is, maar de vrije wil van de mens. Daarom zien Remonstranten volharding niet als een vrucht/gevolg van de verkiezing, maar als een voorwaarde waaraan de mens door zijn vrije wil moet voldoen.