Die leren: dat de leer van de zekerheid van de volharding en van de zaligheid,
door haar aard en natuur, een oorkussen is voor het zondige vlees.
Ze zou schadelijk zijn voor de godsvrucht, goede zeden,
gebeden en andere heilige oefeningen.
Het zou zelfs te prijzen zijn dat men twijfelt aan de volharding.
Hiermee tonen zij dat zij de kracht van de goddelijke genade
en de werking van de Heilige Geest, die in ons woont, niet kennen.
Zij spreken ook de apostel Johannes tegen,
die uitdrukkelijk het tegendeel met zoveel woorden leert in zijn eerste brief:
Geliefden, nu zijn wij kinderen van God,
en het is nog niet geopenbaard wat wij zullen zijn.
Maar wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden,
wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien zoals Hij is.
En ieder die deze hoop op Hem heeft, reinigt zich, zoals Hij rein is (1 Joh. 3:2-3).
Bovendien worden hun opvattingen weerlegd
door het voorbeeld van de heiligen in het Oude en het Nieuwe Testament.
Terwijl die er zeker van waren dat zij zouden volharden en zalig zouden worden,
volhardden zij tegelijk ook steeds in de gebeden en in andere oefeningen van de zaligheid.